Como podedes, meus fillos, matarme así, calarme así ? Que cruel ensino vos din que non vos ensinei ren? Como podedes esquecerme e deixar que os vosos fillos e netos, fillas e netas, os meus descendentes todos, sangue do meu sangue e das miñas entrañas, me esquezan, que non me coñezan, que nunca saiban o devir da miña vida de sacrificio e de loita por vós e para vós, para serdes quen sodes, os que hoxe sodes, os que eu non concibín para seren asasinos da historia, da cultura, da terra, da nai ?
Eu dinvos as pólas, as polas e as polas, eu dinvos os matoxos, as bidueiras, as abeleiras, as ameixeiras, as cerdeiras, os marmeleiros, as maceiras, o ar que respirades e a escuma do mar, e vós, devolvédesme pesadume, perversidade, iñorancia e dor, e querédesme condenar, de novo, ó silencio.
Sabedes quen son ? Quen é a vosa nai ? Sabedes de min, da miña historia, do meu devir ? Nacín da mestura de razas e pobos, si ,sonvos “mestiza”, filla da convivencia de bárbaros e invasores, mais nunca me causaron máis dor da que vós me causades, porque eles foron meus pais e déronme pulo, formáronme, cultiváronme e enriquecéronme. Fun percorrendo os camiños da miña vida crecendo e lustrándome. Tiven unha infancia feliz, a pesares do meu nacemento humilde, crecín en pazos e cortes, aínda que tamén baixaba ás cortes e ós cortellos, donde estaba a miña orixe. Rodeeime de reis e princesas que estaban comigo, que xogaban comigo, que me enchían de beleza, fermosura e riqueza, ata que uns vosos ancestros, a peor parte de min, e dos que debedes ter herdado, meus fillos, a negra xenética, recluíronme nas torres do esquecemento. Pero seguín vivindo, - porque hai que vivir -, seguín sendo fidel ás cortes e ós cortellos, ós agros, ás rías, ás arbores e á terra. Convivín cos labregos, mariñeiros e poetas. Botei ós franceses que non me entendían, ás agachadas fíxenlles trampas e caeron nelas. Na madureza da miña, curta, pero intensa vida, volvín florecer, púxenme de novo lustrosa e bela, e crecín de novo, brilei coma unha estrela. Seguín madurando e retornei á ledicia, pero chegou a guerra. Feriume de morte, e caín na longa noite de pedra, no negro silencio da ausencia.
Refulxín de novo, coma o sol, cando renace nun fermoso amencer, e chegando á vellez, cando máis feliz me vía, rodeada dos meus, querida e coidada, e aínda aprendendo e ensinando, vindes vós, os meus fillos, e rexeitádesme. Por qué ?
Por qué non queredes que os vosos fillos me coñezan e me queiran, como é de lei da natureza? por qué me queredes de novo agachada? por qué queredes levar ó esquecemento a miña vida e a miña existencia? por qué os vosos fillos deben dicir “ earth ” e non “ terra”, “ grandmother ” e non “ avoa”, “ mother ” e non “ nai” ? por qué queredes agachar a miña beleza? por qué non me queredes, fillos ingratos, azote das miñas venas?
Non coñecedes os asubíos, a saudade, e a morriña, meus cacháns? Como os chamades? Mais si practicades o serdes cacharulos e godallos, aínda que non saibades, nin queirades saber, que significa. Estádesme matando cun golpe no cachazo, na brouca, na caluga, e no pescozo con cachazo. Mais, sabedes que vos digo? Non vou fuxir, non me vou agachar de novo, non vou desaparecer, NON VOU MORRER, mentres haxa gorxas que me griten, mentres haxa gorxas que me emitan, mentres haxa gorxas que me chamen, mentres haxa bocas que me reciten, mentres haxa dedos que me acaricien, mentres haxa mentes que me lembren e me pensen, mentres haxa fillos que me amen e mentres haxa mestras e mestres, profesoras e profesores, nais e pais, fillas e fillos que me defendan, que me falen, que me mencionen, que me ensinen, que me AMEN.
Meus malos fillos!, fillos da iñorancia e da violencia, fillos da inxustiza, do desarraigo e da doenza, fillos da crueldade, do abuso e da incongruencia, fillos mal elixidos, desalmados e insolentes, fillos que queriades ter nacido noutra terra, ollade o ceo estrelado, as nosas costas e beiras, os nosos agros arados, a beldade destas terras, e decídeme, se podedes non sentir esta doenza de rexeitar a unha nai que nomea esta beleza.
Mabel Pérez
Ensinante de Lingua Galega
