Un infinito devir depara a incongruente vida,
Unha ollada cara atrás
Unha porta sen saída
Un espazo que se alaga,
de absurdos cheos baleiros
e de media irreflexión están os camiños cheos,
volver atrás é inútil
non hai que botalo de menos,
porque o camiño avanza
non hai que buscar fundamento
para afogarse no pasado e vivir en sufrimento.

Se a soidade soubese como a estou a estrañar, se tan sequera, puidese ver, como a estou a amar, se cadra, xa nunca existise no meu camiño sementado de follaxe e primavera.

Un infinito devenir depara la incongruente vida,
Una mirada hacia atrás
Una puerta sin salida
Un espacio que se inunda,
de absurdos llenos vacíos
y de media irreflexión están los caminos llenos,
volver atrás es inútil
no hay que echarlo de menos,
porque el camino avanza
no hay que buscar fundamento
para ahogarse en el pasado y vivir en sufrimiento.

Si la soledad supiera como la estoy añorando, si tan siquiera, pudiera ver, como la estoy amando, tal vez ya nunca existiera en mi camino sembrado de hojarasca y primavera.

NA PROCURA DE DEUS. Principio da miña última novela.

A noite botarase enriba. Tiña que se ir preparando. A derradeira calada a un pitillo que se estaba a consumir no cinceiro. Algo subiu polo seu peito ata a gorxa. Era medo? bah! era a tensión do momento, e o fume do tabaco, esas caladas profundas que non che sentan e o corpo rexeita e devolve cara fóra cunha vehemencia que desacouga. Só era iso.
Ergueuse da cama. Achegouse á fiestra. A noite acontecía queda e limpa. Que fermosas estrelas! era unha noite crara, víase a constelación do carro nidiamente. Unha estrela percorría o ceo. Non era fugaz. Por qué todo o mundo se empeñaba en ver unha estrela fuxidía. Era Casiopea a primeira que se vía na noite e que sempre corría polo ceo desacougada, coma se alguén a perseguira. A persecución. Hai que borrar eses pensamentos. Pola rúa había un devir de xente que ía e volvía ás súas casas.Tendas que pechaban. Persianas que se baixaban. O tendeiro da bata branca que empurraba un gancho coma se se tratara dunha lanza que ía da-la derradeira estocada a unha rexa de aramio medio oxidada. Unha nena choraba aferrada á man dunha muller, súa nai, que turraba dela. O día rematara, mais a cativa ollaba cara atrás coma se algo infindo se perdese nesa ida sen retorno, non quería ir, coma tódolos nenos quería quedar máis, qué máis tiña que se fixera noite, quería seguir a xogar.
Lembraba que tampouco quería voltar á casa cando cativo. A noite caía, as rúas baleirábanse e só o bruar dos nenos, os seus gritos ó despedi-lo día, enchían de rechouchíos o atardecer pardo da súa infancia.
Seguiu coa mirada a unha moza, unha xove esvelta que camiñaba paseniño buscando coa vista, e de soslaio, a aprobación dos homes que xiraban a cabeza para mirala , coa negra melena caendo sobor do seu terso torso, con ese andar quedo da que se sabe fermosa e desexada. Remata o día, - pensou - "mañán seguirás fermosa". Deuse de conta de pronto que a melancolía facía mella na súa alma. Unha anciá cruzouse coa moza, " Eros e Thanatos, principio e fin" , que incongruencia! - pensou -. Se cadra a anciá , nalgures, foi tamén unha preciosa moza de cabelo negro e resplandecente, obxecto de desexo dos homes. Cruzaba apoiada nun bastón rústico nunha man e un paraugas na outra, por precaución, sempre pode haber un imprevisto, os vellos son así, os anos parecen ensinarlles que hai que prever posibles imprevistos,e a choiva é sempre un imprevisto posible, aínda que se cadra o paraugas non era máis que outro bastón para se apoiar e disimular a precariedade da súa existencia. Camiñaba sen se percatar da moza, sen se percatar do que esta espertaba ó seu redor, sen se percatar de que todo estaba comezando e rematando ó seu redor. A nena que choraba, a moza que coqueteaba, a vella que se recollía, o tendeiro que pechaba a rella. A noite botábase enriba, coma un velo negro que agochaba tras de si a vida, o devir do tempo.
Na outra banda uns mozos esgotaban os últimos minutos de encontro amoroso cun bico interminable, coma nos demais casos, semellaba que a vida se esgotaba, que todo remataba no momento da separación, no momento no que caía a noite, as luces da rúa acendíanse, o tráfego facíase máis intenso, o mundo xiraba coma sempre, nembargantes, semellaba que para todos, a noite, a nova noite que escomenza, era a derradeira de tódalas noites.
- Boas noites! Quérote! despois chama .
E as mans non se soltaban. Ían deslizándose ata formar unha liña recta, coma un nó que se estira e pouco a pouco vaise desfacendo. Un sorriso, un irse despegando, mentres a vella ranqueaba, a moza avanzaba, a nena ía deixando de chorar e impaba e o tendeiro marchaba.
A hora estaba perto. Tiña que se preparar. Todo empezaba. Ollou de novo cara ó ceo. Había máis estrelas. A lúa estaba sonrosada e chea. Iluminaba o ceo e enchíao. Ese ceo inmenso, azul e escuro, reflexo do mar da súa infancia.
Volveu cara á habitación. Enriba da cama estaba a mochila. Valeira. Un cable azul pendía da saba. Colleu os cables. Pouco a pouco a mochila empezou a coller forma. Engordou. Unha caixa. Un aparello. Un interruptor. Varios documentos. E... o libro. Botouse de novo na cama. Ollou cara ó teito. Sen pensar en nada. Deixou que a mente repousara. A moza, a nena, a vella... lembranzas da infancia.
O coches pitaban. Os semáforos pitaban. Os peóns cruzaban. Deixouse levar, coa mochila ó lombo baixou as escaleiras e situouse no punto de espera. As pernas firmes. Chegou o autobús na hora en punto. E subiu. Todo comezaba.

...................................................................................................................

Un gran póster na parede o reflexaba. Era un póster xigante cunha coñecida faciana. O pelo enguedellado, o bigote, as gafas. Non había dúbida. Era el. O xenio do século XX. Debaixo rezaba : " O tempo e o espazo non existen. Teoría da relatividade." Albert Einstein.
Enfronte outro póster cunha moza cun dedo na boca, non tiña lema pero entendíase que pedía " Silencio".
Era un cartel tipo anos 50 e tipicamente americano, as enfermeiras non levan ese tipo de cofia. Tiña escudriñadas tódalas paredes. Contados os buratos e escachados de pintura. E a mesma espera. Que irónico! , Einstein un xudeu americano, e a enfermeira... qué farían aí eses pósters.
A espera faise interminable. Hoxe teño que falarlle. Falarlle moito. Contarlle todo o que nos pasa día a día. Si, é bo falar. Desafogas.
Moitos anos de estudo. Outros tantos de investigación na Universidade. Viaxes. Bolsas de estudos. E iamos acabar así.
O corpo latexaba. Pero non estaba. Donde estaba? Por que non volvía?
- Pode pasar.-
Certamente non se parecía á do cartel. Tampouco era a mesma. Cada día, durante meses a mesma frase: " Pode pasar ". Mais non pasaba nada. O bifido dos tubos, das pantaias, dicía que estaba alí. Pero, onde estaba?

VOZ DE MULLER

Sentou ao cabo da mesa cun café fumarento diante, o frío infernal convidaba á retrospección e ó apampamento, as faíscas chispeaban na cheminea. Apetecíalle pensar, reflexionar, soa, en silencio, mentres as gotas de choiva repenicaban no cristal da fiestra pechada. Tantos anos! Tantos soños!...
As bombas atronaban o ceo infernal dun país en guerra, e o amor abrírase paso aos tropezóns, ás labazadas, entre o esplendoroso resplandor das chamas falmexantes, e o gusto fedorento a morte e a miseria.
Marchou sendo un home enteiro. Volveu sendo medio home, ateigado de dor, de noxo, rabia, de traxedia... e tamén chegou ela. Resultado da esperanza que se abre camiño a golpes, cando a situación é adversa, marcada por un destino dictatorial, católico, confesional, misóxino.
A mente levouna á primeira lembranza dun seu soño, a escoita dunha peza musical. Sempre lle encantou esa peza “ Madame Butterflye”, esa era ela, a bolboreta. Cantaba coma un anxo, e era lista, estudosa, precoz e atenta. Mais non podía estudar, non era para as nenas, nin cantar, iso aínda menos, a mestra magoaba dela, unha nena tan fachendosa e con tantas posibilidades!
O medio home impuxera a lei, que outro medio home impuxera, só podía estudar o fillo varón, aínda que non puidera, non soubera, non valera. E de nada lle serviu chorar, soñar e desexar, tiña que leva-lo leite, andar no campo, arrombar aos animais, aprender a coser e calcetar, e prepararse para ser dun el, non ela.
O recendo do café tróuxoa de novo á terra. Deu un grolo.Quixera ter sido mestra. Aprendeu a calar xa desde nena. Sorriu. Aprendeu a soñar en silencio e a imaxinar que era quen non era, mais podía ter sido.
Foi feliz, o seu soño cumpriuse na súa filla. Pero ela. Que fora dela? Unha vida en silencio, entregada aos outros, cántos momentos felices lembraba? Moitos, a verdade é que moitos! Por qué os vellos só lembramos os bos momentos?, por qué entón pasamos a xuventude e a madureza arrepiando dos nosos destinos, se despois, de vellos, todo foi bo?
Non, non é certo. Non todo son bos recordos. Unha sogra abafante, inxusta, egoísta. Un home libre coma un paxaro, que nunca contaba con ela. Unha vida gris, entregada, aforradora. Pero sempre o seu espazo. A cunca do café e o seu pensamento, os seus soños reberverando na súa mente, levándoa máis aló da realidade. Cantando na Ópera de Milán, mentres lavaba a roupa no pío de pedra. Dando clase na Universidade, mentres lle preguntaba a táboa do tres ao fillo. Así é ela.
Gústalle ler, mais non ten libros, non hai tempo, a casa, os animais..., pero aproveita calquera minuto para ollar a prensa. Aprendeu a disimular. A facer ver que nada lle interesa. Porque o que quere está nela. No seu interior, nos seus soños, e a súa sabedoría sae ás veces, ás furtadelas, cando alguén lle pide un consello de avoa experta.
Pensándoo ben, qué demo! Esta é a felicidade completa, quen lle pode impedir que pense nela, quen lle pode prohibir que na súa mente escriba poemas e novelas, quen lle pode quitar a sabedoría que foi labrando durante anos e anos de escoita calada, quen lle di que non pode cantar ópera, se está nela.
Aaaaaaah, aha, aha, aha aha! Aaaaaaaah, aha , aha, aha, aha, aha! ....
Si, é a verdade da vella, foi feliz! Porque sempre foi libre de pensar, de soñar, de ser ela, aínda que non o souberan.
Sorriu. Sorriu de novo. Bebeu o derradeiro trago do café, e ergueuse pousando a taza no.vertedoiro. Hai que ir muxir as vacas, o home xa berra que é noite e hai que recollelas.
E sae camiñando da cociña cun chimpo de satisfacción, calza as botas de goma que pon para ir á herba, e empeza a cantar o que lembra de Madame Butterflye, porque esa é ela, a bolboreta ceibe que non deixaron ser, pero que ao cabo, aínda que llo quixeron impedir, é ela.
Segue repenicando a choiva no cristal da fiestra. E véxoa, desde fóra, sorrir, cun sorriso aberto, limpo, vexo bailar á nena, cantar á soprano, dar clase á mestra, vexo vivir a muller fermosa, clara, pura, sabia, que sempre levarei dentro.