NA PROCURA DE DEUS. Principio da miña última novela.

A noite botarase enriba. Tiña que se ir preparando. A derradeira calada a un pitillo que se estaba a consumir no cinceiro. Algo subiu polo seu peito ata a gorxa. Era medo? bah! era a tensión do momento, e o fume do tabaco, esas caladas profundas que non che sentan e o corpo rexeita e devolve cara fóra cunha vehemencia que desacouga. Só era iso.
Ergueuse da cama. Achegouse á fiestra. A noite acontecía queda e limpa. Que fermosas estrelas! era unha noite crara, víase a constelación do carro nidiamente. Unha estrela percorría o ceo. Non era fugaz. Por qué todo o mundo se empeñaba en ver unha estrela fuxidía. Era Casiopea a primeira que se vía na noite e que sempre corría polo ceo desacougada, coma se alguén a perseguira. A persecución. Hai que borrar eses pensamentos. Pola rúa había un devir de xente que ía e volvía ás súas casas.Tendas que pechaban. Persianas que se baixaban. O tendeiro da bata branca que empurraba un gancho coma se se tratara dunha lanza que ía da-la derradeira estocada a unha rexa de aramio medio oxidada. Unha nena choraba aferrada á man dunha muller, súa nai, que turraba dela. O día rematara, mais a cativa ollaba cara atrás coma se algo infindo se perdese nesa ida sen retorno, non quería ir, coma tódolos nenos quería quedar máis, qué máis tiña que se fixera noite, quería seguir a xogar.
Lembraba que tampouco quería voltar á casa cando cativo. A noite caía, as rúas baleirábanse e só o bruar dos nenos, os seus gritos ó despedi-lo día, enchían de rechouchíos o atardecer pardo da súa infancia.
Seguiu coa mirada a unha moza, unha xove esvelta que camiñaba paseniño buscando coa vista, e de soslaio, a aprobación dos homes que xiraban a cabeza para mirala , coa negra melena caendo sobor do seu terso torso, con ese andar quedo da que se sabe fermosa e desexada. Remata o día, - pensou - "mañán seguirás fermosa". Deuse de conta de pronto que a melancolía facía mella na súa alma. Unha anciá cruzouse coa moza, " Eros e Thanatos, principio e fin" , que incongruencia! - pensou -. Se cadra a anciá , nalgures, foi tamén unha preciosa moza de cabelo negro e resplandecente, obxecto de desexo dos homes. Cruzaba apoiada nun bastón rústico nunha man e un paraugas na outra, por precaución, sempre pode haber un imprevisto, os vellos son así, os anos parecen ensinarlles que hai que prever posibles imprevistos,e a choiva é sempre un imprevisto posible, aínda que se cadra o paraugas non era máis que outro bastón para se apoiar e disimular a precariedade da súa existencia. Camiñaba sen se percatar da moza, sen se percatar do que esta espertaba ó seu redor, sen se percatar de que todo estaba comezando e rematando ó seu redor. A nena que choraba, a moza que coqueteaba, a vella que se recollía, o tendeiro que pechaba a rella. A noite botábase enriba, coma un velo negro que agochaba tras de si a vida, o devir do tempo.
Na outra banda uns mozos esgotaban os últimos minutos de encontro amoroso cun bico interminable, coma nos demais casos, semellaba que a vida se esgotaba, que todo remataba no momento da separación, no momento no que caía a noite, as luces da rúa acendíanse, o tráfego facíase máis intenso, o mundo xiraba coma sempre, nembargantes, semellaba que para todos, a noite, a nova noite que escomenza, era a derradeira de tódalas noites.
- Boas noites! Quérote! despois chama .
E as mans non se soltaban. Ían deslizándose ata formar unha liña recta, coma un nó que se estira e pouco a pouco vaise desfacendo. Un sorriso, un irse despegando, mentres a vella ranqueaba, a moza avanzaba, a nena ía deixando de chorar e impaba e o tendeiro marchaba.
A hora estaba perto. Tiña que se preparar. Todo empezaba. Ollou de novo cara ó ceo. Había máis estrelas. A lúa estaba sonrosada e chea. Iluminaba o ceo e enchíao. Ese ceo inmenso, azul e escuro, reflexo do mar da súa infancia.
Volveu cara á habitación. Enriba da cama estaba a mochila. Valeira. Un cable azul pendía da saba. Colleu os cables. Pouco a pouco a mochila empezou a coller forma. Engordou. Unha caixa. Un aparello. Un interruptor. Varios documentos. E... o libro. Botouse de novo na cama. Ollou cara ó teito. Sen pensar en nada. Deixou que a mente repousara. A moza, a nena, a vella... lembranzas da infancia.
O coches pitaban. Os semáforos pitaban. Os peóns cruzaban. Deixouse levar, coa mochila ó lombo baixou as escaleiras e situouse no punto de espera. As pernas firmes. Chegou o autobús na hora en punto. E subiu. Todo comezaba.

...................................................................................................................

Un gran póster na parede o reflexaba. Era un póster xigante cunha coñecida faciana. O pelo enguedellado, o bigote, as gafas. Non había dúbida. Era el. O xenio do século XX. Debaixo rezaba : " O tempo e o espazo non existen. Teoría da relatividade." Albert Einstein.
Enfronte outro póster cunha moza cun dedo na boca, non tiña lema pero entendíase que pedía " Silencio".
Era un cartel tipo anos 50 e tipicamente americano, as enfermeiras non levan ese tipo de cofia. Tiña escudriñadas tódalas paredes. Contados os buratos e escachados de pintura. E a mesma espera. Que irónico! , Einstein un xudeu americano, e a enfermeira... qué farían aí eses pósters.
A espera faise interminable. Hoxe teño que falarlle. Falarlle moito. Contarlle todo o que nos pasa día a día. Si, é bo falar. Desafogas.
Moitos anos de estudo. Outros tantos de investigación na Universidade. Viaxes. Bolsas de estudos. E iamos acabar así.
O corpo latexaba. Pero non estaba. Donde estaba? Por que non volvía?
- Pode pasar.-
Certamente non se parecía á do cartel. Tampouco era a mesma. Cada día, durante meses a mesma frase: " Pode pasar ". Mais non pasaba nada. O bifido dos tubos, das pantaias, dicía que estaba alí. Pero, onde estaba?