A DERRADEIRA LEA.

Xa rematou. Xa non se escoita. Remitiu o balbordo.

O can xa non ladra,
ouvea, e o cativo chora. Agora só un murmurio afastado de voces e bágoas
xordas.
Sinto escorregar algo quente pola gorxa, mais estou en paz, tranquila.
Qué raro! A miña nai chora, en silencio, e a miro,o meu pai agarra nela.
Sinto frío. Invádeme o frío. E as palabras resoan: - “ Puta! Zorra!”- e agora vén:- “Perdoa, síntoo, quérote tanto! Ámote!, é que sacas o peor de min... Ámote! Non podo vivir sen ti, nena! “
E é de certo, saco o peor de el, non che son boa!, se estivera calada, por qué o teño que alborotar, xa sei como é, estou mellor calada, ollando cara outro lado, a min qué me importa o que faga, nin a hora á qué chegue! Mantenme, aínda que eu tamén traballo, e trata de facerme feliz, qué máis quero! Quéreme, e pídeme perdón de verdade, chorando, aínda que ás veces non se nota, pero claro, saco o peor del, anóxoo, pola miña boca. De cativa a miña tía-avoa xa mo dicía:- “ co carácter que tés o home que te leve vaite mallar a pallonas”-, qué razón tiña!, se cadra sonche eu que non son boa, que o merezo, que non estou atenta. Por qué fago unha comida con pouco sal se sei que a el non lle gosta, e as luras estaban frías, claro, por qué non as quentaría no microondas!, vén canso de traballar para min e o cativo, debo esperar a que chegue, a calquera hora, e terlle a comida quente, e atendelo como Deus manda!, xa mo di a miña nai: -“ Aos homes hai que atendelos, tés que ser unha muller da túa casa, e terlle todo preparado, a roupa repasada, pasar o ferro, a comida na mesa, un sorriso na faciana, e sempre disposta, porque é o teu home”-
Hoxe non sorrín. Porque estou farta!
Xa non sinto o seu alento quente, sucio, bébedo e intransixente. Xa non o aturo!
Xa non o escoito.
Xa non sinto esas mans noxentas acariñando o meu corpo, cando el quere, coma el quere, donde el quere, esas mans que entanto te acariñan como te golpean,e mallante, e bicante, aloumiñando o teu desexo apagado, perdido, aos poucos anos de coñecelo.
Fágome a durmida, mais espértame. Hoxe hai lea! Xa o escoito farfullando en voz alta na cociña, espertou ao neno. Temos “festa”. Tremo. E despois, o sexo, o asqueroso sexo, finxirei unha vez máis que me gusta, que o desexo, mentres penso en cando acabará todo, e non se dará de conta, iso si, aprendín a facelo.
Mais non. Hoxe non. Hoxe dígollo. Non quero! Non te quero! Non te soporto! Vaite!
Alguén me toca. Estou rara! Os pensamentos se me aglutinan na cachola. Non vexo. Estou ás apalpadelas mergullando nos meus pensamentos. Non sei se foi, se é, se o dixen. Síntome rara. Estarei a durmir?, pero escoito ao neno, que chora, e ao can que ouvea. Quero erguerme.
Onde estou? Non o escoito, non escoito os seus berros. A calor invádeme, e de súpeto o frío, un frío infernal, agochado, calmo e duro.
- “ Déixote”
- A min non me deixa ningunha puta. Zorra! Filla de... , quítoche ao neno!
- Non podo máis, enténdeo. Quero vivir!
- Nada te chega, zorrón! Qué máis queres de min? Putón! Vivo para ti e ti non fas nada, es unha merda! Non es nada! A onde vas ir ti, saco de merda? Vivir? Vivir de qué? Se non vales para nada.Quen che está a comer o coco? As túas amiguiñas, non si?, espera que as colla... ou tes outro?, tes outro, verdade? É iso, con quen te estás a deitar? Zorrón! Mátovos ós dous!!!!!
E as labazadas caen, coma a choiva no inverno, abruptas, duras, incesantes...
Mais xa non o escoito, todo está en silencio, xa non choro, xa non grita. Un frío de aceiro penetra o meu corpo...
Ao lonxe, alguén ten posta a televisión, están co telexornal, e escoito:
- “ Xisela Neira, víctima 501 da violencia de xénero, a violencia machista quebrou hoxe a paz (...), o mal do novo milenio...-
Mais esa non son eu, seica non, porque hoxe tomei unha decisión. Ser libre. Deixalo. Vivir...
Vexo unha luz. Estou espertando. Sinto dor. Xa non escorrega a auga quente polo meu corpo. Xa non teño frío. Síntome rara, escoito atentamente, os meus sentidos están vixiantes, o cativo xa non chora, e penso, logo...
Hoxe tomei unha decisión, sabia, a decisión de que hoxe sería o primeiro día da miña vida, e, por fin, hoxe, son libre!

FORMAS DE VIOLENCIA E MALOS TRATOS

Formas de violencia e malos tratos
Tácticas de presión. Intimida, manipula aos nenos, ameaza con reter o diñeiro.
Falta de respecto. Interrompe, non escoita, non responde, manipula a interpretación das túas palabras, increpa aos teus amigos e familia. Non respecta os teus dereitos nin as túas opinións.
Abuso de autoridade e confianza. Invade a túa intimidade, non respecta a túa correspondencia, le o teu diario, escoita as túas conversacións telefónicas.
Interroga aos teus fillos sobre as túas actividades, castígache co silencio.
Incumprimento de promesas. Non respecta os acordos, non asume a súa responsabilidade, non colabora no coidado dos nenos nin se compromete nos quefaceres domésticos.
Tiranía emocional. Non expresa sentimentos, non ofrece apoio, non respecta os teus sentimentos.
Control económico. Négache o dereito a traballar ou se inmisce no teu traballo. Impídeche o acceso ao diñeiro.
Comportamento destrutivo da personalidade.
Abusa do alcol ou as drogas.
Ameazas de suicidio.
Illamento. Evita ou dificulta que poidas verche con amigos ou familiares, controla a túa correspondencia e chamadas telefónicas, diche onde podes e onde non podes ir.
Acoso. Chámache constantemente por teléfono nun afán enfermizo de controlarche. Ségueche.
Intimidación. Xestos de enfado e ameazantes.
Achegamento físico intimidatorio, ostentación de tamaño físico. Berros, condución
temeraria de vehículos.
Destrución. Destrución de posesións, rotura de obxectos contra paredes.
Violencia sexual. Trato degradante do teu sexo, coacción para manter relacións sexuais
contra a túa vontade. (A violación pode ou non involucrar forza física).
Violencia física. Golpear, picar, tirar do pelo, losquear, agarrar, morder, patear, fracturas óseas, magullar, torcer brazos, empuxar, intentos de estrangulamiento, provocar abortos, tirar contra as paredes, tirar obxectos,utilizar
armas, queimar, asasinar.
Malos tratos verbais
Comentarios degradantes, insultos, observacións humillantes sobre a falta de atracción física, a inferioridade ou a incompetencia. Grita, insulta, acusa, fai burla, xura, fai xestos humillantes.
Co tempo a humillación continuada destrúe a autoestima e afecta seriamente a
dignidade. A muller maltratada comeza un proceso de aceptación da crítica que termina cunha comprensión e aprobación da violencia como castigo polas súas faltas.
Tamén inclúe as ameazas de violencia física e estalidos verbais de violencia. As ameazas de morte son denunciadas frecuentemente polas vítimas da violencia de xénero.
É un recurso moi utilizado polo maltratador e con frecuencia posto en práctica.
Malos tratos emocionais
Estreitamente relacionado cos malos tratos verbais, está encamiñado a desposuír de autoestima á vítima.
Inclúe:
A destrución de obxectos cun especial valor sentimental.
Malos tratos de animais domésticos.
Privación de necesidades básicas (alimento, soño...).
Insistencia en considerar á vítima tola, estúpida ou inútil.
Culpala de todo o que sucede.
Ignorar a súa presenza.
Mirala con desprezo.
Manifestar celos e sospeitas continuas.
Deixala plantada.
Nunca darlle explicacións de nada.
Mentila.
Inducila ao suicidio e/ou ameazala con suicidarse el.
Tratala como a unha nena pequena.
Eloxiala e humillala alternativamente.
Facerlle agasallos e logo quitarllos.
Desautorizala fronte aos fillos.
Esixila que adiviñe os seus pensamentos, desexos ou necesidades.
Golpear as portas.
Revisar os seus caixóns e pertenzas.
Abrir a correspondencia persoal e escoitar as conversacións telefónicas.

O efecto é acumulativo e a súa reiteración, co tempo, ten consecuencias destrutivas na personalidade da vítima.
Malos tratos económicos
Ocorre previo control dos recursos económicos.
O maltratador xeralmente entrega asignacións insuficientes para o mantemento das necesidades familiares e recrimina á muller por incompetente acusándoa de non administrar adecuadamente.
Implica que a muller non participa na toma de decisións sobre como distribuír o gasto do diñeiro.
Malos tratos sociais
Inclúe os malos tratos verbais en presenza de terceiros, o control das relacións externas(familia, amigos, chamadas de teléfono).
Sabotea os encontros familiares.
Impíde que o acompañe a actividades ou impón a súa presenza á forza.
Non se fai responsable dos seus fillos/as.
Faise a vítima en público dicindo que ela o maltrata.
Denuncia á policía á vítima.
Inclúe o control constante das actividades e provoca que a vítima se autoaisle para non enfurecer ao maltratador e así evitar porse en evidencia ante amigos ou familiares.
A vítima pasa a render contas de cada movemento.
O resultado para a vítima é a humillación pública e o autoaislamiento

Características psicosociais da muller maltratada
Estas características deben ser consideradas como secuelas non como previas
ao maltrato
Autoestima pendular.
Interiorizacion do machismo, da dependencia do home e en xeral de todas as figuras de autoridade.
Medo.
Tensión.
Conmoción psíquica aguda.
Crise de ansiedade.
Depresión.
Desorientación.
Incomunicación e illamento provocado polo continuo desamparo social.
Desmotivación, ausencia de esperanzas.
Carencia de poder real para solucionar o problema (Impotencia/Indecisión).
Vivencia e transmisión de roles sexistas.
Xeralmente, antecedentes parentales de violencia familiar.
Pouco ou nula marxe na toma de decisións da vida de parella e da súa propia vida.
Baixa interiorización de valores sociais e democráticos.
Trastornos alimentarios severos. (bulimia/anorexia).
Trastornos do soño.
Irritabilidad e reaccións de indignación fóra de contexto.
Sometemento /Subordinación /Dependencia.
Incerteza.
Dúbidas e indecisións por bloqueo emocional.
Asume a responsabilidade dos sucesos (Culpabilización

O MALTRATADOR 2

O maltratador
conceptos básicos
Utiliza a violencia co fin de dobregar a vontade da vítima.
Os eixos en que basea os abusos domésticos veñen determinados pola idade e o xénero.
Non é enfermo mental.
Selecciona á vítima e escolle o lugar do ataque.
Ten actitudes sexistas e crenzas estereotipadas das mulleres.
Ve ameazado permanentemente o seu poder no ámbito familiar.
Impón o illamento social da súa contorna familiar, como estratexia para romper a independencia e autoestima da súa parella. A imposición de illamento en non poucas ocasións vai máis aló do psicolóxico e pasa á inmobilidade física, dándose situacións de secuestro no propio fogar.
Critica constantemente co ánimo de crear inseguridade e fomentar a dependencia.
Non asume a responsabilidade dos seus actos violentos nin considera o problema como propio.

Ten unha gran capacidade de persuasión. Con estraños utiliza a sedución para impor os seus criterios.
Racionaliza a súa conduta violenta, xustifícaa e minimizaa.
Utiliza todo tipo de estratexias para lograr un único fin: que a muller non se afaste ou que volva ao seu lado.
Atribúe o problema á propia conduta da vítima, á familia, o traballo, a situación
socioeconómica.
Representa unha imaxe social oposta á que ten no ámbito privado.
Fóra de casa pode ser educado, alegre, amable, sedutor, solidario, atento, respectuoso.
Unha das súas estratexias é a de convencer á muller de que non pode vivir sen el, cando en realidade é el quen depende funcionalmente dela.
Manipula á compañeira exercendo o control sobre os bens materiais. Utiliza as visitas aos seus fillos para achegarse á súa vítima e seguir maltratándoa.
Tende a manipular e intenta seducir aos profesionais co seu xogo de dobre fachada.

Entende o seu equilibrio emocional como control absoluto do outro.
Sempre pide unha segunda oportunidade. Esgrime os celos para invadir e controlar a
vida da muller.
Ten xeralmente antecedentes de violencia na súa familia de orixe.
Repetirá a súa conduta violenta nas sucesivas relacións que manteña con outras mulleres.
O home violento non se distingue da normalidade masculina xeneral. Pode ser simpático, sedutor, atractivo e cabaleiroso con actitudes de cidadán modelo. Iso permítelle camuflarse e pasar inadvertido no mundo exterior á súa familia, ter doutoramentos universitarios, ser funcionario do Estado, docente, psicólogo,
actor, xuíz, empresario, obreiro, policía, deportista, político, desocupado, médico,
cociñeiro ou científico.
Graciela Ferreira

NON AO MALTRATO 1

ADVERTENCIAS

Non che golpea por ser alta ou baixa, gorda ou fraca,
necia ou intelixente, licenciada ou analfabeta...
golpéache por ser muller.
Esta ansia irracional de dominio, de control e
de poder sobre a outra persoa é a forza
principal que alimenta a violencia doméstica
entre as parellas.
L. Vermellas Marcos.

O que che está pasando sucédelles a moitas
mulleres no noso país e no resto do mundo.
Ocorre en todos os grupos sociais, sen distinción
de idade, clase social, relixión ou raza.
Os maltratadores non só proveñen de sectores
marxinais. Poden ser avogados, xornalistas,
policías, médicos, xuíces, políticos, funcionarios,
militares, etc.
O home que golpea á muller utiliza a violencia
como un comportamento eficaz para
dominar e infundir temor.
O maltratador ten fortemente interiorizados
os valores tradicionais da superioridade
masculina.

A violencia é, en moitos casos, un intento
desesperado por recuperar a supremacía perdida
no único ámbito onde pode exercer
o poder con impunidade.

O maltratador está convencido de que lle pertences
en exclusividade e, en consecuencia,
pode facer contigo o que lle veña en gana.
A vítima moitas veces se culpabiliza dunha
situación que lle desconcerta.

O maltratador tratará de educarte e corrixirche,
para que cumpras o papel que el che asigna dentro do fogar. Ten unha concepción
ríxida, estereotipada e sexista da masculinidade e a feminidade.

En moitas ocasións o agresor xustifica a súa
conduta violenta atribuíndoa a que o teu comportamento
é inadecuado, porque non respectas
os seus desexos ou non lle prestas a atención
absorbente que esixe.

Comezarás a vivir pendente dos seus ataques
inesperados de ira e duns comportamentos
que non poderás controlar nunca.
Debes saber que todos os teus intentos por canalizar
a situación serán inútiles.
Non tes a culpa do seu descontrol. Ti es a
caixa de resonancia e a vítima das súas frustracións.

ESTAMOS AVIAD@S!

Acábome de enterar que vou cobrar a miña derradeira paga "extra". Sen entrar en consideracións ético-morais dos dereitos fundamentais do ser humano, isto é " dereito ó traballo e a unha vida digna" do que non disfrutan 5.000.000 de persoas neste país chamado España, e pensando só " egoistamente" nos meus dereitos inalienables como traballadora -que xa tivo un recorte de soldo sin ser funcionaria-,e que me queren facer sentir mal por chorar por dúas pagas extra cando outr@s non teñen nin unha ó mes, e que teño que dar grazas por estar traballando, e nunha profesión que cada vez indignifican máis, facendo crer á sociedade que @s docentes somos @s chul@s do país, que non traballamos, que disfrutamos dunha morea de vacacións e que temos un alto poder adquisitivo, sen ter en conta que é falso, unha falsa publicidade, e que somos @s que formamos ás xeracións vindeiras e gobernantes futuros- que dito sexa de paso, esperemos que mil veces mellores-, gustaría de lembrarvos que isto é cousa do goberno PP na Galiza, e do PSOE na España, e que mentres @s parad@s non cobran nin traballan, e @s traballador@s temos máis recortes, el@s e os bancos seguen a encher os petos, por non preguntar a voz en grito onde están os sindicatos?. Nós, a xente de a pé, non temos culpa desta crise salvaxe, abondanos con poder chegar a fin de mes envoltos nesta voráxine de hipotecas e cretos que o sistema capitalista, a globalización, e os politicuchos de merda, que minten e trafegan en función da morea dos paises máis ricos e dos seus propios intereses partidistas, e persoais, -non o esquenzamos-, nos meteron. El@s non se baixan o soldo, non renuncian a pagas públicas e privadas e non falemos xa das xubilacións, as prevendas, os extras, as dietas...., el@s non renuncian a nada, todo o paga " papá pobo", todo os e as traballador@s e xubilad@s, e piden o noso voto para perpetuar ese sistema e o seu prurito, e somos tan parv@s que llelo damos, sen pensar nin unha migalla en que algúns xa o están a celebrar por anticipado e sen presentar programa, pero seremos parv@s! estaremos idiotizad@s!, e que non vemos o que están a facer con nós, e que non vemos o goberno da Galiza,o que está a facer no ensino, a sanidade, coa lingua, a nosa lingua, coa nosa identidade, como poden @s traballador@s galeg@s votar PP? como poden @s traballador@s de calquera lugar votar PPPSOE? Se teño que renunciar ás pagas para que coman @s meus/miñas veciñ@s, amig@s e familiares, arrimo o ombro a primeira, e pásoo peor, -que xa é difícil- coma tant@s, mais para que os ricos sexan máis ricos e os bancos máis poderosos non me dá a gana, e protesto, e maniféstome, e loito, e patalexo, porque non é xusto, claro que choro polo meu, polo meu dereito a compartir a riqueza que se xera coa miña suor e co meu traballo, porque o soldo non me chega, porque traballo como unha burra e ollo cada día como desprezan o meu traballo, a miña lingua, a miña cultura, ao meu país, como me ningunean, como se rin na miña faciana, e á miña conta, e miro como eu son cada vez máis pobre a conta de que outr@s sexan cada vez máis ricos! Basta xa leches! cando imos despertar! cando imos dicir NON , NON vos queremos, non vos aturamos, cobrade o mesmo soldo ca min por facer moito menos polo país do que fago eu, porque eu son pobo, e tí un mangante sin principios, nin escrúpulos, sego sen querer entrar en principios éticos de moral social. Entendo que a paga de Xullo é unha reminiscencia franquista, mais entendo que o meu soldo non é o mesmo co dun profesor alemán, inglés ou francés, incluso grego ou portugués, nin o dun docente da pública, que ainda están máis putead@s ca min tendo máis dereitos ca min tamén, esas pagas compensan a diferenza de soldos que hai entre traballador@s na Unión Europea, asi que señores politicuchos, non me comparen con el@s, e non me digan e ameacen, coma o señor Feijoo, con que estou disfrutando dun regalo do Estado e da Comunidade, NON SEÑOR, disfruto dun dereito que me corresponde porque estou dando un servizo a ese Estado e a esta Comunidade, como vostede a chama, que non é tal, senón que é o meu PAÍS, mal que lle pese! porque ainda por riba tamén me quere negar o dereito a chamar a Galiza o meu país, espero que este país desperte do soño dos mortos e escomence a vivir na loita dos vivos e @s que queremos vivir, porque senón, imos amolad@s! que máis nos queren quitar xa? que máis imos deixar que nos quiten?

.