Sentou ao cabo da mesa cun café fumarento diante, o frío infernal convidaba á retrospección e ó apampamento, as faíscas chispeaban na cheminea. Apetecíalle pensar, reflexionar, soa, en silencio, mentres as gotas de choiva repenicaban no cristal da fiestra pechada. Tantos anos! Tantos soños!...
As bombas atronaban o ceo infernal dun país en guerra, e o amor abrírase paso aos tropezóns, ás labazadas, entre o esplendoroso resplandor das chamas falmexantes, e o gusto fedorento a morte e a miseria.
Marchou sendo un home enteiro. Volveu sendo medio home, ateigado de dor, de noxo, rabia, de traxedia... e tamén chegou ela. Resultado da esperanza que se abre camiño a golpes, cando a situación é adversa, marcada por un destino dictatorial, católico, confesional, misóxino.
A mente levouna á primeira lembranza dun seu soño, a escoita dunha peza musical. Sempre lle encantou esa peza “ Madame Butterflye”, esa era ela, a bolboreta. Cantaba coma un anxo, e era lista, estudosa, precoz e atenta. Mais non podía estudar, non era para as nenas, nin cantar, iso aínda menos, a mestra magoaba dela, unha nena tan fachendosa e con tantas posibilidades!
O medio home impuxera a lei, que outro medio home impuxera, só podía estudar o fillo varón, aínda que non puidera, non soubera, non valera. E de nada lle serviu chorar, soñar e desexar, tiña que leva-lo leite, andar no campo, arrombar aos animais, aprender a coser e calcetar, e prepararse para ser dun el, non ela.
O recendo do café tróuxoa de novo á terra. Deu un grolo.Quixera ter sido mestra. Aprendeu a calar xa desde nena. Sorriu. Aprendeu a soñar en silencio e a imaxinar que era quen non era, mais podía ter sido.
Foi feliz, o seu soño cumpriuse na súa filla. Pero ela. Que fora dela? Unha vida en silencio, entregada aos outros, cántos momentos felices lembraba? Moitos, a verdade é que moitos! Por qué os vellos só lembramos os bos momentos?, por qué entón pasamos a xuventude e a madureza arrepiando dos nosos destinos, se despois, de vellos, todo foi bo?
Non, non é certo. Non todo son bos recordos. Unha sogra abafante, inxusta, egoísta. Un home libre coma un paxaro, que nunca contaba con ela. Unha vida gris, entregada, aforradora. Pero sempre o seu espazo. A cunca do café e o seu pensamento, os seus soños reberverando na súa mente, levándoa máis aló da realidade. Cantando na Ópera de Milán, mentres lavaba a roupa no pío de pedra. Dando clase na Universidade, mentres lle preguntaba a táboa do tres ao fillo. Así é ela.
Gústalle ler, mais non ten libros, non hai tempo, a casa, os animais..., pero aproveita calquera minuto para ollar a prensa. Aprendeu a disimular. A facer ver que nada lle interesa. Porque o que quere está nela. No seu interior, nos seus soños, e a súa sabedoría sae ás veces, ás furtadelas, cando alguén lle pide un consello de avoa experta.
Pensándoo ben, qué demo! Esta é a felicidade completa, quen lle pode impedir que pense nela, quen lle pode prohibir que na súa mente escriba poemas e novelas, quen lle pode quitar a sabedoría que foi labrando durante anos e anos de escoita calada, quen lle di que non pode cantar ópera, se está nela.
Aaaaaaah, aha, aha, aha aha! Aaaaaaaah, aha , aha, aha, aha, aha! ....
Si, é a verdade da vella, foi feliz! Porque sempre foi libre de pensar, de soñar, de ser ela, aínda que non o souberan.
Sorriu. Sorriu de novo. Bebeu o derradeiro trago do café, e ergueuse pousando a taza no.vertedoiro. Hai que ir muxir as vacas, o home xa berra que é noite e hai que recollelas.
E sae camiñando da cociña cun chimpo de satisfacción, calza as botas de goma que pon para ir á herba, e empeza a cantar o que lembra de Madame Butterflye, porque esa é ela, a bolboreta ceibe que non deixaron ser, pero que ao cabo, aínda que llo quixeron impedir, é ela.
Segue repenicando a choiva no cristal da fiestra. E véxoa, desde fóra, sorrir, cun sorriso aberto, limpo, vexo bailar á nena, cantar á soprano, dar clase á mestra, vexo vivir a muller fermosa, clara, pura, sabia, que sempre levarei dentro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario