CARTA A UN ALGUÉN

Tiñamos que escribir unha carta a alguén para lle comunicar que estabamos sentenciad@s a morte, de seguro que o carceiro lla faría chegar. Esta é a miña carta.


Esta tarde vouche dedicar as miñas derradeiras palabras.

Esas que non van quedar agochadas polo silenzo, xa que ninguén poderá calalas.

Puideches comigo. Finalmente abríchesme a porta do infinito, da verdadeira vida, daquela que vou vivir agora. A que me correspondía e non me deixaches vivir.

Condenáchesme a morte e conseguíchelo!

Aquí estou. Á espera.

Vas vir de seguido procurarme e todo vai rematar.

Non me arrepinto de terte amado, de terte odiado, de terte sentido.

Non me arrepinto de nada, porque agora chegou a hora da miña vinganza.

Xa morta, non che queda nada.

Esa é a miña vinganza... e a miña salvación.

OBRADOIRO DE ESCRITA CREATIVA

Esta semana estiven nun obradoiro de escrita creativa impartido polo editor e escritor Francisco Castro. Vouvos deixar con algunhas das pegadas literarias que me xurdiron nesa experiencia.

DÚAS PALABRAS PARA EXISTIR

A proposta para este microrelato viu da miña compañeira de obradoiro Eva, e era a seguinte:

Que pasaría se en vez de nascer, medrar, reproducir e morrer, soamente nascemos, medramos e morremos?

Xa desde pequeno o tiña escoitado, na casa, na escola, en todas partes. A nai llo dicía ao seu irmán pequeno, a súa avoa ao seu pai, a súa curmá aos seus fillos. Todos o sabían. Todo o mundo repetía, xeración tras xeración, a mesma idea.

Un científico tolo tíñao descuberto había moito, mais...

 como era entón? como podía ser iso? pero, entón...

- non te amargues, meu, éche así...

- que si, que sí, que é certo!

- pero...

- que sí, meu, que o sabemos desde hai moito.

Xa o dixeran os gregos. Os primeiros. Os filósofos da natureza.

Non podía ser que unha verdade tan absoluta non lle fora rebelada aos demais.

Non podía ser que unha pregunta tan absurda tivera unha resposta tan complexa, mais o era.

Toda a vida, toda, escoitando esa seriación tan manida, unha verdade absoluta, relativizada pola experiencia, os seres vivos, eses, eses que nascen, medran e morren, pero...

E quen os fai, cómo seguen. Nos seus sete anos de vida, toda a súa vida, pensaba que, se cadra, alguén debería inventar unha palabra que dera resposta a esa incógnita, tal vez... dúas palabras: re-producir.