O DIA DA VOTACIÓN

Espertouse cedo aquela mañá. Antes de que soase o espertador. Bastante antes. Aínda faltaba unha hora para que o zumbido da alarma anunciase o comezo do seu ritual diario previo a unha nova xornada. Sentou no bordo da cama e calzou as zapatillas descalzas logo de habelas contemplado un intre. Xuraría a noite anterior que este amencer ía ser distinto en canto ás súas emocións. Pero non. Todo normal. Nada de nervos. Nada de ansiedade. Nada de temor. Se cabe un pequeno chisco de euforia ante a seguridade da vitoria. O devandito, todo normal. Como correspondía a un verdadeiro líder. A un dirixente serio e ambicioso. O perfil da figura que gobernaba o partido con autoridade. A imaxe do candidato perfecto. No baño dobrou coidadosamente o pixama antes de pechar o biombo e dar renda a auga da ducha. No medio do vapor tratou de deseñar o discurso de coroación, pero pasados uns minutos decidiu que ese apartado era mellor deixarllo a Tomas, tal e como estableceran. Para iso era o encargado de redactar todos os contidos lingüísticos que puidesen xurdir da súa cúpula de poder. Nacera para o dominio das palabras como el o fixo para aparecer ante as masas. Mentres se secaba resolveu que tampouco perdería tempo en elixir a roupa para a ocasión. Quique, na súa tarefa de asesor de imaxe, optara polo conxunto azul. O mellor era confiar no seu criterio. O seu gusto exquisito no vestir estaba fóra de toda dúbida. Pensou no seu rival. No enorme xesto de decepción e desgusto que con toda certeza dispensaría o seu aspecto derrotado, e sorriu. Por fin podería esnaquizar aquel aire de superioridade intelectual que tanto detestaba. Como ía imaxinar que a verdadeira votación produciuse o día anterior cando o seu equipo de executores lograra cambiar a opinión do conxunto de electores? fora sinxelo. Bastou coas presións axeitadas para realizar unha eficaz persuasión. E é que ás veces á democracia había que axudala. Se se queren cambiar as cousas un non pode limitarse a estar quedo. En ocasións é necesario recorrer a un lixeiro empuxón, e niso el era todo un experto. Axustouse o nó da gravata pensando nas infinitas posibilidades que o seu novo cargo terminaríanlle proporcionando.
O poder nas súas mans. O respecto sen paliativos que espertaría ao seu paso. O desexo nas miradas femininas. O incremento do seu orzamento para gastos persoais outorgado por aqueles

que pretendesen gozar do seu favor. O seu futuro cambiante aquela mañá presentábase brillante. Non consideraba demasiado importante coñecer todos os detalles que a súa responsabilidade levaba respecto dos votantes, nin como afrontar as múltiples cuestións pendentes dalgunhas reformas para as que se proxectou o cargo. Xa se encargaría diso máis tarde. Nalgún momento que a súa apertada axenda designase como libre. O realmente importante era o poder. Todo o poder nas súas mans. O demais era secundario. Algún día

a historia recollería ese momento como un dos pasos máis decisivos dados pola humanidade. Estendeu con uniformidade a laca sobre o seu pelo e estudouse no reflexo do espello con orgullo. Sorriu. Estaba listo. O seu destino agardábao. O mundo esperaba para renderlle pleitesía. Unha voz desde o exterior da habitación rompeu a súa entonación.

- Xoán!. Queres baixar dunha vez a almorzar? Estou farta de que sempre chegues tarde ao colexio.

Ademais hoxe tedes a votación para elixir delegado na clase. Seguro que todos os teus compañeiros xa están saíndo cara alá. Así que faime o favor de darte présa antes de que se me esgote a paciencia. Porque che xuro que esta vez mándoche coas orellas a lume vivo como non me fagas caso. Quédache claro señorito? Maldito raparigo. Miúdo humor que tiña esa mañá!

Era mellor non tentar á sorte. Cun rexouxere de desgusto e algo apesadumbrado apresurouse a saír da habitación. Consolouse a si mesmo pensando que todos os grandes políticos tiveran unha nai aos doce anos.

José Morillo

Publicado en “ Proyecto abrir puertas. Como sardina en lata” Bos Aires, Arxentina, Novembro 2011

QUÉROTE PAPÁ!

Quérote papá!. Dixo con voz trémula. Moi débil. Case un rumoreo. Logo, os seus ollos péchanse de novo no soño profundo do coma. Suxeito a súa man esquerda coa miña destra. Xogueteo con leves caricias dos meus dedos na súa palma coa esperanza de provocarlle un agradable coxegeo. Está fría. Moi fría. O que me produce unha intensa sozobra. Dirixo a miña man libre, con dozura, cara á súa fronte pálida para apartar de ambos os lados o seu pelo castaño. “ Boas noites princesiña, que durmas ben e teñas felices soños!”, penso neste instante case irracional coma se ela puidese ler a miña mente, convencido de que dalgún xeito pódeme oír, e ata creo ver un diminuto sorriso no seu rostro, igual que cando a deitaba polas noites tan só uns poucos anos antes. Observo á súa nai. Esnaquizada. Coa fronte apoiada no seu antebrazo dereito, como implorando un milagre. Que este pesadelo teña un final feliz. ¡Deus!, como envelleceu en poucas horas esa muller. Que dor leva dentro. O milagre produciuse uns minutos antes, ao ver como os seus ollos abríanse e percorrían a habitación intentando distinguir quen estaban ao seu redor. O médico díxonos que xa non espertaría. Que era cuestión de horas o desenlace á súa agonía. Podiamos chamar a quen quixese despedirse dela, para logo deixarnos sós con aquela tenue luz da cabeceira da cama. Pero espertou! Quérote papá!. Primeiro milagre. Tan só necesitamos un máis. Loita bonita. Dezasete anos. Loita. Estamos ao teu carón, como sempre que nos necesitaches.
Oxalá me puidese cambiar por ti. Oxalá fose posible retroceder no tempo. Tres semanas atrás nada máis. Como cambiou a nosa vida desde entón! Cocaína en mal estado -di o doutor. Está consumindo o seu organismo. Non sabe como resiste. Penso na maleta. A maldita maleta. Suponse que todo ía ir mellor co diñeiro da entrega. Unha vez soamente. Unha vez na vida. Volven a min os nervos e a incerteza do aeroporto. Lograrei pasar? Chegarei a destino? Dixéronme que si. Que o risco é mínimo. E con ese diñeiro volverei levantar á miña familia. Adeus ás débedas. Adeus ao inferno dos acredores. Un inferno creado pola nosa estupidez. Vivir por encima das posibilidades reais por mor dunha sociedade consumista que che escraviza sen darte de conta. Que esperta os teus peores instintos.

A envexa. A cobiza. A ambición. Envexa do que posúe o veciño. Tes que ter o mesmo modelo de coche que el ou superior. Superar o seu estilo de vestir, algo que distinga a túa exclusividade e demostre, cando pouco, que non es menos. Superar o seu ritmo de vida en canto a saídas, viaxes, vacacións. Cobiza, porque chegado un punto nada basta, nada é suficiente. Ambición de que todo o mundo admire a túa obra. O paraíso que ofreces aos teus.

Cando estou sobre as nubes agradezo a oportunidade que se me brindou, sen saber aínda o prezo que teño que pagar polo éxito. A euforia interna desátase ao introducir a equipaxe no taxi, camiño do hotel que me indicaron. Ninguén me parou. Ninguén se fixou en min. É como me dixeron. Moi doadol. Xa nada pode saír mal. A sorte cambiou por fin.

Regreso a casa cos petos cheos e o corazón repleto de emoción e esperanza. Sen imaxinar sequera que achego á miña filla a un destino tráxico. Míroa agora aí e as bágoas volven querer saír. Son eu o seu verdugo. O que trouxo esa merda que a alaga. Como soportalo? Que facer? A miña nena.

Sorrío impotente tentando contaxiarlle un ánimo que non teño, e aperto a súa man. Noto un lixeiro estertor, e de súpeto nada. Non sae aire do seu nariz. Nin da súa boca. A tez do seu rostro parece escurecerse nuns segundos. Apagouse. Marchouse nun momento.

Hai que avisar ao médico, dígolle á súa nai que rompe a chorar con desconsolo. Vén o persoal sanitario. Comproban os seus constantes. Deixámoslles uns instantes con ela antes de levárnola, din, e saen. Todo acabou, e ambos os pais choramos aínda sen crelo. Non pode ser, pero é. Regresan para realizar o seu traballo cunha fría eficacia e a amortuxan para logo deixar a habitación baleira, con tan só nós os dous que nos miramos, que non sabemos que dicir nin qué facer.

E agora? Síntome baleiro. Saio da estancia e camiño. Non me fixo en nada pero percibo que todo o mundo veme con ollos acusadores. Cabrón!. Era tan nova. E, sen saber como, atópome na rúa. É de noite como no meu interior. Chove abondantemente, pero a auga non consegue lavar a miña culpa. E sigo notando que todo ser vivo continúa cravando a súa mirada inquisidora. Non sei canto camiño. Nin o tempo que transcorre. Imaxínoa soa. Pasando frío no depósito onde a trasladaron, e aflíxome aínda máis. Choro pero non basta. Por favor, Señor, non me deixes aquí. Lévame con ela. Suplícocho!. Pero non hai resposta. Sento nun banco. O vento golpéame de fronte. Perdino todo. Intentando gardar a súa cara para sempre no meu peito, os seus ollos e recóstome sobre a madeira, deixando que a choiva sígame envolvendo, e aos poucos quedo durmido. Oio o chiar dun paxaro. Ao principio afastado, pero cada vez máis cerca. Abro os ollos amodo. Coa angustia atenazándome. Desconcértome ao ver claridade. Logo, a cor branca do teito. O verde da porta da cela. E entón salto do catre cara á fiestra. Todo vén vertixinosamente á miña memoria. Deus grazas! A ansiedade vaise disipando. A maleta nunca pasou. Nunca tomei aquel voo. Fun detido antes do embarque. E sorrío. Contemplo o fermoso día que fai fóra. Un sol radiante. Un ceo azul despexado de calquera nube. Miro para o paxaro que segue co seu cantar sobre o enreixado que pecha o patio baixo a fiestra. Sigo sorrindo, máis amplamente, cunha alegría que non lembro en todos os meses que levo aquí. Achégome á pileta para lavar a cara, e ante o espello que hai colgado na parede contemplo a miña imaxe, disipando aos poucos os vestixios do terrible pesadelo. Sendo consciente que dentro de poucos minutos descenderei os chanzos ata a planta baixa do pavillón, para dirixirme a calquera dos teléfonos dispoñibeis. E volverei oír a agradable voz dos meus. E unha das voces en especial volverá regalar nos meus oídos unha feliz despedida: Quérote papá!.


José Morillo

Adaptación dun fragmento de El tiempo de los olvidados

Publicado en “ Proyecto abrir puertas. Como sardina en lata” Bos Aires, Arxentina, Novembro 2011

NO ESTÁS SOLA SARA

Unha película que amosa o drama do maltrato. Podedes vela íntegra pinchando no enlace ou no título do post
.http://www.rtve.es/alacarta/videos/no-estas-sola-sara/estas-sola-sara/637137/

CARTA A ALGÚNS DOS MEUS “ filhos ”

Como podeis, meus filhos, matar-me assim? Calar-me assim ? Que cruel ensino vos dei que não vos ensinei nada? Como podeis esquecer-me e deixar que os vossos filhos e netos, filhas e netas, os meus descendentes todos, sangue do meu sangue e das minhas entranhas, me esqueçam? Que não me conheçam, que nunca saibam o devenir da minha vida de sacrifício e de luta por vós e para vós, para serdes quem sois? Como podeis, os que hoje sois, os que eu não concebim para serdes assassinos da história, da cultura, da terra, da Mãe ?


Eu dei-vos as pólas e as pola; eu dei-vos os matojos, as vidoeiras, as abeleiras, as ameixeiras, as cerdeiras, os marmeleiros, as maceiras, o ar que respirais e a espuma do mar... e vós, devolveis-me pesadume, perversidade, ignorância e dor. Quereis-me condenar de novo ao SILÊNCIO.


Sabeis quem sou? Quem é a vossa mãe? Sabeis de mim, da minha história, do meu devenir? Nascim da mistura de povos. Sim, sou-vos “mestiça”, filha da convivência de bárbaros e nativos, mais nunca me causaram mais dor da que vós me causais. Eles foram meus pais e deram-me pulo, formaram-me, cultivaram-me e enriqueceram-me. Fui percorrendo os caminhos da minha vida crescendo e lustrandom-me. Tive uma infância feliz a pesar do meu nascemento humilde, cresci en paços e Cortes, aínda que tambem baixaba às cortes e aos cortelhos. Ali esteve a minha origem. Rodeei-me de reis e princesas que estavam comigo, que jogavam comigo, que me enchiam de beleza, formosura e riqueza, que espalhavam o meu nome por toda a terra culta, fazendo-me sentir a mais grande e bela até que uns vossos ancestros, -a pior parte de mim e dos que deveis ter herdado, meus filhos-, de perversa genética decidiram recluir-me nas torres do esquecimento. Mas segui vivendo - porque há que viver -, segui sendo fiel às Cortes e aos cortellos, às agros, às rias, às arvores e à terra. Convivi com os lavregos, marinheiros e poetas. Botei aos franceses que também não queriam perceber a minha sensibilidade. Tive que lhes fazer armadilhas e botá-los porque não desejavam bem para mim nem para vós mas com o tempo recuperei a minha dignidade ferida. Na miha madureza volvi florescer, pus-me de novo lustrosa e bela e cresci de novo, brilhei coma uma estrela. Segui madurescendo e retornei a ledice, mas chegaram momentos de conflito quando pensavamos que recuperaríamos o perdido durante muito tempo e novamente fui agredida. Feriram-me e cai na longa noite de pedra, no negro silêncio da ausência.


Como Ave Fénix refulgi de novo, coma o sol, quando renasce num formoso amanhecer e chegando a hoje, quando me poderia ver melhor, rodeada dos meus, querida e cuidada e aínda apreendendo e ensinando, vindes vós e criais em mim uma nova rejeição. Porquê ?


Porquê não quereis que os vossos filhos me conheçam e me queiram, como é de lei na natureza? Porquê me quereis de novo agachada? Porquê quereis levar ao esquecimento a minha vida e a minha existência? Porquê os vossos filhos devem dizer “ earth ” e não “ terra”? “ grandmother ” e não “ avó”? “ mother ” e não “ mãe”? Porquê quereis esconder a minha beleza? Porquê não me quereis, filhos ingratos, açoute das minhas veias?


Não conheceis os assobios, a saudade, e a morrinha, meus cachães? Como os chamais? Mas sim practicais o serdes cacharulos e godalhos, ainda que não saibais nen queirais saber, que é o que significa. Estais-me matando com uma pancada no cachaço, na brouca, na caluga e no pescoço con cachaço. Mas, sabeis que vos digo? Não vou fugir, não me vou agachar de novo, não vou desaparescer, NÃO VOU MORRER, enquanto haja gorjas que me gritem, enquanto haja gorjas que me emitan, enquanto haja gorjas que me chamem, enquanto haja bocas que me recitem, enquanto haja dedos que me acarinhem, enquanto haja mentes que me lembrem e me pensem, enquanto haja filhos que me amem e enquanto haja mestras e mestres, professoras e professores, mães e pais, filhas e filhos que me defendam, que me falem, que me mencionem, que me ensinem, que me AMEM.


Meus maus filhos!, filhos da ignorância e da violência, filhos da injustiça, do desarraigo e da doença, filhos da crueldade, do abuso e da incongruência, filhos mal elegidos, desalmados e insolentes, filhos que queriais ter nascido em outra terra, olhai o céu estrelado, as nossas costas e beiras, os nossos agros arados, a beldade destas terras e dizei-me se podeis resistir esta dor de rejeitar a uma mãe que requer a sua dignidade.

Publicada por " As Nossas Letras"

http://as-nossas-letras.blogspot.com/2011/12/carta-alguns-dos-meus-filhos.html

Pra ver o texto editado premer no título.