Espertouse cedo aquela mañá. Antes de que soase o espertador. Bastante antes. Aínda faltaba unha hora para que o zumbido da alarma anunciase o comezo do seu ritual diario previo a unha nova xornada. Sentou no bordo da cama e calzou as zapatillas descalzas logo de habelas contemplado un intre. Xuraría a noite anterior que este amencer ía ser distinto en canto ás súas emocións. Pero non. Todo normal. Nada de nervos. Nada de ansiedade. Nada de temor. Se cabe un pequeno chisco de euforia ante a seguridade da vitoria. O devandito, todo normal. Como correspondía a un verdadeiro líder. A un dirixente serio e ambicioso. O perfil da figura que gobernaba o partido con autoridade. A imaxe do candidato perfecto. No baño dobrou coidadosamente o pixama antes de pechar o biombo e dar renda a auga da ducha. No medio do vapor tratou de deseñar o discurso de coroación, pero pasados uns minutos decidiu que ese apartado era mellor deixarllo a Tomas, tal e como estableceran. Para iso era o encargado de redactar todos os contidos lingüísticos que puidesen xurdir da súa cúpula de poder. Nacera para o dominio das palabras como el o fixo para aparecer ante as masas. Mentres se secaba resolveu que tampouco perdería tempo en elixir a roupa para a ocasión. Quique, na súa tarefa de asesor de imaxe, optara polo conxunto azul. O mellor era confiar no seu criterio. O seu gusto exquisito no vestir estaba fóra de toda dúbida. Pensou no seu rival. No enorme xesto de decepción e desgusto que con toda certeza dispensaría o seu aspecto derrotado, e sorriu. Por fin podería esnaquizar aquel aire de superioridade intelectual que tanto detestaba. Como ía imaxinar que a verdadeira votación produciuse o día anterior cando o seu equipo de executores lograra cambiar a opinión do conxunto de electores? fora sinxelo. Bastou coas presións axeitadas para realizar unha eficaz persuasión. E é que ás veces á democracia había que axudala. Se se queren cambiar as cousas un non pode limitarse a estar quedo. En ocasións é necesario recorrer a un lixeiro empuxón, e niso el era todo un experto. Axustouse o nó da gravata pensando nas infinitas posibilidades que o seu novo cargo terminaríanlle proporcionando.
O poder nas súas mans. O respecto sen paliativos que espertaría ao seu paso. O desexo nas miradas femininas. O incremento do seu orzamento para gastos persoais outorgado por aqueles
que pretendesen gozar do seu favor. O seu futuro cambiante aquela mañá presentábase brillante. Non consideraba demasiado importante coñecer todos os detalles que a súa responsabilidade levaba respecto dos votantes, nin como afrontar as múltiples cuestións pendentes dalgunhas reformas para as que se proxectou o cargo. Xa se encargaría diso máis tarde. Nalgún momento que a súa apertada axenda designase como libre. O realmente importante era o poder. Todo o poder nas súas mans. O demais era secundario. Algún día
a historia recollería ese momento como un dos pasos máis decisivos dados pola humanidade. Estendeu con uniformidade a laca sobre o seu pelo e estudouse no reflexo do espello con orgullo. Sorriu. Estaba listo. O seu destino agardábao. O mundo esperaba para renderlle pleitesía. Unha voz desde o exterior da habitación rompeu a súa entonación.
- Xoán!. Queres baixar dunha vez a almorzar? Estou farta de que sempre chegues tarde ao colexio.
Ademais hoxe tedes a votación para elixir delegado na clase. Seguro que todos os teus compañeiros xa están saíndo cara alá. Así que faime o favor de darte présa antes de que se me esgote a paciencia. Porque che xuro que esta vez mándoche coas orellas a lume vivo como non me fagas caso. Quédache claro señorito? Maldito raparigo. Miúdo humor que tiña esa mañá!
Era mellor non tentar á sorte. Cun rexouxere de desgusto e algo apesadumbrado apresurouse a saír da habitación. Consolouse a si mesmo pensando que todos os grandes políticos tiveran unha nai aos doce anos.
José Morillo
Publicado en “ Proyecto abrir puertas. Como sardina en lata” Bos Aires, Arxentina, Novembro 2011
Ningún comentario:
Publicar un comentario