QUÉROTE PAPÁ!

Quérote papá!. Dixo con voz trémula. Moi débil. Case un rumoreo. Logo, os seus ollos péchanse de novo no soño profundo do coma. Suxeito a súa man esquerda coa miña destra. Xogueteo con leves caricias dos meus dedos na súa palma coa esperanza de provocarlle un agradable coxegeo. Está fría. Moi fría. O que me produce unha intensa sozobra. Dirixo a miña man libre, con dozura, cara á súa fronte pálida para apartar de ambos os lados o seu pelo castaño. “ Boas noites princesiña, que durmas ben e teñas felices soños!”, penso neste instante case irracional coma se ela puidese ler a miña mente, convencido de que dalgún xeito pódeme oír, e ata creo ver un diminuto sorriso no seu rostro, igual que cando a deitaba polas noites tan só uns poucos anos antes. Observo á súa nai. Esnaquizada. Coa fronte apoiada no seu antebrazo dereito, como implorando un milagre. Que este pesadelo teña un final feliz. ¡Deus!, como envelleceu en poucas horas esa muller. Que dor leva dentro. O milagre produciuse uns minutos antes, ao ver como os seus ollos abríanse e percorrían a habitación intentando distinguir quen estaban ao seu redor. O médico díxonos que xa non espertaría. Que era cuestión de horas o desenlace á súa agonía. Podiamos chamar a quen quixese despedirse dela, para logo deixarnos sós con aquela tenue luz da cabeceira da cama. Pero espertou! Quérote papá!. Primeiro milagre. Tan só necesitamos un máis. Loita bonita. Dezasete anos. Loita. Estamos ao teu carón, como sempre que nos necesitaches.
Oxalá me puidese cambiar por ti. Oxalá fose posible retroceder no tempo. Tres semanas atrás nada máis. Como cambiou a nosa vida desde entón! Cocaína en mal estado -di o doutor. Está consumindo o seu organismo. Non sabe como resiste. Penso na maleta. A maldita maleta. Suponse que todo ía ir mellor co diñeiro da entrega. Unha vez soamente. Unha vez na vida. Volven a min os nervos e a incerteza do aeroporto. Lograrei pasar? Chegarei a destino? Dixéronme que si. Que o risco é mínimo. E con ese diñeiro volverei levantar á miña familia. Adeus ás débedas. Adeus ao inferno dos acredores. Un inferno creado pola nosa estupidez. Vivir por encima das posibilidades reais por mor dunha sociedade consumista que che escraviza sen darte de conta. Que esperta os teus peores instintos.

A envexa. A cobiza. A ambición. Envexa do que posúe o veciño. Tes que ter o mesmo modelo de coche que el ou superior. Superar o seu estilo de vestir, algo que distinga a túa exclusividade e demostre, cando pouco, que non es menos. Superar o seu ritmo de vida en canto a saídas, viaxes, vacacións. Cobiza, porque chegado un punto nada basta, nada é suficiente. Ambición de que todo o mundo admire a túa obra. O paraíso que ofreces aos teus.

Cando estou sobre as nubes agradezo a oportunidade que se me brindou, sen saber aínda o prezo que teño que pagar polo éxito. A euforia interna desátase ao introducir a equipaxe no taxi, camiño do hotel que me indicaron. Ninguén me parou. Ninguén se fixou en min. É como me dixeron. Moi doadol. Xa nada pode saír mal. A sorte cambiou por fin.

Regreso a casa cos petos cheos e o corazón repleto de emoción e esperanza. Sen imaxinar sequera que achego á miña filla a un destino tráxico. Míroa agora aí e as bágoas volven querer saír. Son eu o seu verdugo. O que trouxo esa merda que a alaga. Como soportalo? Que facer? A miña nena.

Sorrío impotente tentando contaxiarlle un ánimo que non teño, e aperto a súa man. Noto un lixeiro estertor, e de súpeto nada. Non sae aire do seu nariz. Nin da súa boca. A tez do seu rostro parece escurecerse nuns segundos. Apagouse. Marchouse nun momento.

Hai que avisar ao médico, dígolle á súa nai que rompe a chorar con desconsolo. Vén o persoal sanitario. Comproban os seus constantes. Deixámoslles uns instantes con ela antes de levárnola, din, e saen. Todo acabou, e ambos os pais choramos aínda sen crelo. Non pode ser, pero é. Regresan para realizar o seu traballo cunha fría eficacia e a amortuxan para logo deixar a habitación baleira, con tan só nós os dous que nos miramos, que non sabemos que dicir nin qué facer.

E agora? Síntome baleiro. Saio da estancia e camiño. Non me fixo en nada pero percibo que todo o mundo veme con ollos acusadores. Cabrón!. Era tan nova. E, sen saber como, atópome na rúa. É de noite como no meu interior. Chove abondantemente, pero a auga non consegue lavar a miña culpa. E sigo notando que todo ser vivo continúa cravando a súa mirada inquisidora. Non sei canto camiño. Nin o tempo que transcorre. Imaxínoa soa. Pasando frío no depósito onde a trasladaron, e aflíxome aínda máis. Choro pero non basta. Por favor, Señor, non me deixes aquí. Lévame con ela. Suplícocho!. Pero non hai resposta. Sento nun banco. O vento golpéame de fronte. Perdino todo. Intentando gardar a súa cara para sempre no meu peito, os seus ollos e recóstome sobre a madeira, deixando que a choiva sígame envolvendo, e aos poucos quedo durmido. Oio o chiar dun paxaro. Ao principio afastado, pero cada vez máis cerca. Abro os ollos amodo. Coa angustia atenazándome. Desconcértome ao ver claridade. Logo, a cor branca do teito. O verde da porta da cela. E entón salto do catre cara á fiestra. Todo vén vertixinosamente á miña memoria. Deus grazas! A ansiedade vaise disipando. A maleta nunca pasou. Nunca tomei aquel voo. Fun detido antes do embarque. E sorrío. Contemplo o fermoso día que fai fóra. Un sol radiante. Un ceo azul despexado de calquera nube. Miro para o paxaro que segue co seu cantar sobre o enreixado que pecha o patio baixo a fiestra. Sigo sorrindo, máis amplamente, cunha alegría que non lembro en todos os meses que levo aquí. Achégome á pileta para lavar a cara, e ante o espello que hai colgado na parede contemplo a miña imaxe, disipando aos poucos os vestixios do terrible pesadelo. Sendo consciente que dentro de poucos minutos descenderei os chanzos ata a planta baixa do pavillón, para dirixirme a calquera dos teléfonos dispoñibeis. E volverei oír a agradable voz dos meus. E unha das voces en especial volverá regalar nos meus oídos unha feliz despedida: Quérote papá!.


José Morillo

Adaptación dun fragmento de El tiempo de los olvidados

Publicado en “ Proyecto abrir puertas. Como sardina en lata” Bos Aires, Arxentina, Novembro 2011